|
|
Dyn chwerthinllyd ydwyf. Maent yn fy ngalw'n wallgofddyn yn awr. Byddai hynny'n godiad amlwg o'm safle cymdeithasol pe na baent yn fy ystyried more chwerthinllyd ag erioed. Ond nid ydynt yn fy nigio bellach. Maent oll yn annwyl i mi tra'u bod yn chwerthin ataf — ydyn, hyd yn oed pan maent yn arbennig o annwyl tuag ataf am ryw reswm. Ni ddylwn fod wedi poeni amdanynt yn chwerthin arnaf — nid at fy hun, wrth gwrs, oherwydd rwyn eu caru — pe na bawn yn deimlo mor drist wrth edrych arnynt. Teimlaf dristwch am nad ydynt yn gwybod y gwirionedd, tra fy mod i yn ei wybod. O, mor anodd ydyw i fod yr unig ddyn a wyr y gwirionedd! Ond ni fyddant yn deall hynny. Na, ni fyddant yn deall. .
~ Fyodor Dostoevsky ~
|
|
|
